آشتی با جمعیت پنهان درون سایه!
بر اساس نظر یونگ هر انسان واجد کهن الگوهای مختلفی است . کهن الگوهایی همچون پرسونا، آنیما و آنیموس……و سایه.
در واقع سایه، قدرتمندترین کهن الگویی است که یونگ معرفی کرده است و بخشی است که غرایز بدودی و ابتدایی را شامل می شود.
همچنین رفتارهایی که جامعه و سیستم های والدی آن را غیر اخلاقی و اهریمنی می دانند در این بخش جای گرفته است.
بنابراین به نظر می رسد برای داشتن آرامش در زندگی این جنبه ی شوم باید به نوعی «رام »شود تا مورد تنبیه جامعه قرارنگیریم.
بنابراین همه ما انسانها به نوعی در حال راندن بخش هایی از ویژگی ها و احساساتمان به سایه هستیم، تا در تاریکی سایه پنهان شوند و ما از جامعه طرد نشویم.
مثلا تصور کنید فردی که از ارتقاء شغلی همکارش به شدت دچار حسادت می شود. ما چون حسادت ویژگی غیر اخلاقی است او حتی به خودش هم نمی تواند اعتراف کند که دچار حسادت شده است.
چرا که همه ی ما انسانها می خواهیم آدمهای خوب و اخلاقی باشیم و فاقد احساسات غیر اخلاقی پس نمی خواهیم قبول کنیم که بعضی وقتها حسادت می ورزیم یعنی زور مان می آید که دیگری پیشرفت کند و ما درجا بزنیم.
اما زهی خیال باطل که راندن احساسات و افکار بناخوشایندمان به تاریکی سایه تنها آنها را از زیر نور آگاهی مان خارج می کند. در حالی که انرژی آنها همچنان باقی است و ما را تحت تاثیر قرار می دهد.
زمانی که با دیدن ارتقا شغلی همکارم می گویم: او آدم چاپلوس و پاچه خواری است و به همین دلیل توانست پست بالاتر را بگیرد در واقع به نوعی با بد جلوه دادن همکارم انرژی حسادتم را بروز می دهم.
در حالی که اگر با حسادتم روبه رو شوم و به خودم اعتراف کنم از اینکه نتوانسته ام مانند او ارتقا بگیرم احساس غم می کنم و از اینکه او توانسته آن پست را بگیرد احساس خشم می کنم. تا حدود زیادی انرژی آن احساسات آزاد می شود . اما نه به صورتی که برای خودم و دیگری مخرب باشد بلکه به صورتی که حتی ممکن است سازنده هم باشد. چرا که می توانم با والایش(sublimation ) انرژی غم، نسبت به خودم شفقت بیشتری داشته باشم و با والایش انرژی خشم، به انرژی حرکت و پویایی در جهت بهتر شدن و رشد یافتن گام بردارم.
پس می بینیم که همان طور که دبی فورد در کتاب سایه اشاره می کند، هرچه بیشتر به جمعیت پنهان شده در تاریکی سایه مان روی خوش نشان دهیم ، آنها کمتر تیرهای اتهام شان را به سوی دیگران پرتاب می کنند.
