تحمل رنج یادگیری کارهای جدید برای برخورداری از امکانات بیشتر

یکی از معضلاتی که همیشه با آن روبه رو بوده ام کار با تکنولوژی و دنیای مجازی است. البته طبق اصول عصب شناختی وقتی کاری را انجام ندهی مسیرهای مغزی مربوط به آن در مغزت ایجاد نمی شود و بنابراین مهارتی هم درآن پیدا نمی کنی. پس این طبیعی است که من در استفاده از تکنولوژی ناشی و بی مهارت باشم و خود این سبب می شود که در حین کار با آن گیر بیفتم و کلا بی خیالش شوم. خلاصه این سیکل معیوب سبب شده که همواره دردنیای مجازی بی مهارت باشم.
اما این روزها فاصله گذاری اجتماعی استفاده از تکنولوژی و دنیای مجازی را اجتناب ناپذیر کرده است. بنابراین چاره ای ندارم جز آنکه بلاخره من هم در این زمینه مهارت پیدا کنم.
همین چند ساعت پیش بود که با یک اپ کلی کلنجار رفتم چرا که فردا کلاس انلاین ام از طریق آن برگزار می شود. این روزها یک چیز را خیلی خوب فهمیده ام و آن اینکه برای بهرمندی از امکانات زندگی مجبور هستی که گاهی ساعت ها به کاری بپردازی که اصلا مورد علاقه ات نیست. بنابراین من هم وارد دنیای مجازی شده ام و یواش یواش دارم قدم بر می دارم. البته سرعت من به اندازه ی یک لاک پشت است. اما به خودم می گویم اشکالی ندارد لاک پشت ها هم بلاخره از خط پایان می گذرند، مهم حرکت کردن در جهت هدف است.
الان که دارم این جملات را می نویسم خیلی خوشحالم احساس کودکی را دارم که تازه به راه افتاده است اما پر از شور و شوق راه رفتن و دویدن و دیدن چیزهای نو و شگفت انگیز است. من احساس می کنم دنیای مجازی وسیله ای است که سبب گسترش ارتباطات من خواهد شد و بسط ارتباطات هم به معنای بهرمندی هرچه بیشتر از امکانات است. پس من رنج و سختی های تازه کار بودنم را می پذیرم چون طالب بهرمندی از آن امکانات هستم.