بهرمندی هرچه بیشتر از منابع لحظه‌ی حال، عبور از رنج، توسعه‌ی پایدار شادی و رضایتمندی

Dr- golestannejad

بهرمندی هرچه بیشتر از منابع لحظه‌ی حال، عبور از رنج، توسعه‌ی پایدار شادی و رضایتمندی

تغییر تغییر پذیری راهی برای رسیدن به اهداف

این روزها در حال تمرین انعطاف پذیری برای تغییر هستم!
بله گاهی باید روی خود تغییر پذیری کار کرد.
مثل همان کسی که می خواهد در رشته ای ورزشی پیشرفت کند مثلا فوتبال، اما برای پیشرفت نیاز دارد تمرینات بدنسازی انجام دهد تا بتواند نود دقیقه در زمین عرض و طویل فوتبال با چالاکی بدود. ما هم نیاز داریم که برای پیشرفت در تغییر دادن زندگی مان و بیرون آمدن از مسیرهای شرطی شده ی مغزی و ذهنی روی خود تغییر کردن کار کنیم. ازدوران کودکی به ما یاد داده اند که ارزش این است که دستورالعمل ها را یاد بگیری و از آن به بعد بدون چون و چرا به آن عمل کنی. بنابراین مغز ما بیشتر از آنکه قالب تغییر داشته باشد واجد قالب سکون و ایستایی است. شاید در آن زمان که کودکی کم سن و سال بوده ایم بنا بوده است ثبات را یاد بگیریم که معنایی بسیار پیچیده تر از سکون و ثابت بودن دارد، ولی به لحاظ دشواری فهمش ما معنای سطحی آن را گرفته ایم. حالا که بزرگسالی شده ایم آنقدر این مفهوم در مغز ما نهادینه شده و ریشه دوانده است که با وجود آنکه می دانیم ثابت بودن و تغییر ناپذیری خوب نیست چرا که می بینیم بسیاری از عادت ها و رفتارهایمان حداقل برای زمان اکنونی ناکارامد است و حتی سبب تلف شدن انرژی حیاتی و زمان ما می شود، باز هم نمی توانیم ازآنها دست بر داریم.
پس به نظر می رسد حالا که عقلمان می رسد و می فهمیم که ثبات با ثابت بودن و سکون متفاوت است باید بتوانیم مسیر ثبات را بسازیم تا کمتر گرفتار ایده ی سکون و فیکس شدگی شویم.
مسیر ثبات در عین حال که تعهد به نظم و پایداری دارد از انعطاف پذیری و گشودگی هم بر خوردار است. همچون گیاهی رویده در کنار رودخانه که با جریان آب حرکت می کند و همچون درختان ثابت نیست ولی در عین حال از یک پایداری هم برخوردار است و مانند برگهای افتاده از در ختان با جریان آب رودخانه هم نمی رود. بنابراین ب مفصل تغییر پذیری مان را به کار بیندازیم تا بتوانیم با آزادی بیشتری حرکت و تغییر کنیم.
اما چگونه تغییر تغییر پذیری را افزایش دهیم؟
با کارهای بسیار ساده اما سخت!
ساده چون هیچ هزینه ای ندارد، زمان به خصوصی نمی خواهد و هر زمان و در طی بسیاری از کارهای روزمره مان می توانیم ان را تمرین کنیم. اما در عین حال سخت است، زیرا مغز ما به شدت در مقابل تغییر عادت ها مقاومت می کند و بنابراین با وجود راحتی آن کارها ما کمتر دل به انجام آنها می دهیم.
بنابراین چاره ای نداریم جز آنکه برای همین کارهای ساده هم یک برنامه ی اجرایی تعریف کنیم.
ما نیاز داریم «اگر….آن گاه هایی» را برای خودمان تعریف کنیم. یعنی از شرطی شدگی کلاسیک استفاده کنیم. به عنوان نمونه اگر مسواک را به دست راستم(دست غالبم) گرفتم …آنگاه آن را به دست چپم بدهم و با دست چپم مسواک بزنم.
تمرینات مراقبه ی ذهن آگاهی هم برای تغییر مسیرهای شرطی شدگی بسیار کمک کننده اند. در واقع زمانی که می خواهیم بر خلاف الگوها و مسیرهای قبلی عمل کنیم در وهله ی اول باید قبل از شروع آن فعالیت به خصوص آگاه شویم. مثلا شما هر روز از مسیر به خصوصی به محل کار خود می روید. یعنی این یک مسیر تسهیل شده برای شماست. چرا که فکر می کنید این مسیر از سایر مسیرها بهتر است. بنابراین وقتی سوار اتومبیل خود می شوید مغز شما به طور اتوماتیک مسیر هر روزه را برای شما آشکار می کند و شما در حالی که در دریای افکارتان غوطه ورید ناگهان خود را در محل کارتان می یابید. بنابراین زمانی که می خواهید مسیر دیگری را انتخاب کنید نیاز دارید که در هنگام نشستن در اتومبیل تان آگاه شده و به خود بگویید امروز می خواهم از مسیر دیگری بروم. به خودتان یادآور می شوید که مهم نیست مسیر جدید چقدر دورتر و یا راهش ناهموار تراست. شما قصد کرده اید که برای تغییر پذیریتان کاری انجام دهید. یک روش بسیار خوب برای آنکه این تمرین برایتان لذت بخش باشد استفاده از اگر- انگاه هاست. مثلا هر بار که در طول مسیر به مانعی برخورید مثلا چراغ های قرمز متعددی که سر راه شماست و سبب طولانی تر شدن زمان سفرتان می شود… آن گاه به خودتان تبریک بگویید!
در واقع موانع را به عنوان آگاه شدن از قصدتان و حرکت در جهت آن تعریف کنید. مثلا توقف پشت چراغ قرمز های متعدد را یادیاری تعریف می کنید که به شما نشان می دهد در حال تمرین تغییر پذیریتان هستید. اما سپاسگزاری با فعال کردن مسیر پاداش در مغز سخترین کارها را برای ما شیرین می کند و همین شیرینی است که سبب می شود دوباره تمایل به انجام آن کار داشته باشیم. فعال شدن مسیر پاداش همان مکانیسمی است که اکثر اعتیادها بواسطه ی آن اتفاق می افتد. شما می توانید با استفاده از سپاس این مسیر را در مغزتان فعال کنید. یعنی از اینکه در جهت تغییر تغییر پذیری خودتان قدمی برداشته اید از خودتان سپاسگزاری کنید. بنابراین این سپاسگزاری سبب آسانتر شدن قدم های بعدی تان خواهد شد.
نکته ی پایانی: در این دنیا هیچ رشد و تغییری بدون تحمل میزانی از رنج امکانپذیر نیست.

 

با دوستان خود به اشتراک بگذارید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *